Sevda şiirleri yalnızlık üzerinedir hep.
Aşk deyince,nedense hep yalnızlık hatırlanır ilkin.
Toplumsal bir varlık olmanın gereği iken birliktelik,bu gerçeğe inat yalnızlığı yeğleriz çok zaman.
Şiirlerimiz yalnızlık yazar,
Türkülerimiz yalnızlık söyler,
Bir kader gibidir sanki,aksi mümkün olmayan,
Peki öyle midir,öyle mi olmalıdır?
Mecnun hep Leylaya yanacak,
Ferhat sonsuza dek dağları delecek,
Kerem Aslı aşkıyla yanıp kül olacak.
Sonu hüsranla bitecek tüm hikayelerin,
Aşık bir türlü kavuşamayacak maşukuna,
Kötü adam hep var olacak baş aktör olarak filmlerde,
Zengin ,vefasız oğlan birkalemde silip attığı yavuklusunun ancak ölümüne yetişebilecek son pişmanlıkla.
Halvet der encümen dediği halet-i ruhiye,
En etkili nefis terbişyesi tasavvufta.
Çoklar içinde teklik,kalabalıklar içinde yalnızlık.
Ebu Zerri dağlara yönelten duygu da bu,
Hira'da tefekküre dalan Nebi(a.s),yalnızlıkla en güzel terbiyesini aldı Mahbubundan.
Sevgi yalnızlıkla büyüyor,güzelleşiyor.
Yanlızlık ve hicran,
Birbirini besleyen,büyüten iki değer.
Yalnızlık kaderimiz,
Ve'l hayru fi ma vekaa!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder